Mijn vader was een vreemde man voor mij. Ik had altijd het gevoel dat we elkaar niet begrepen. Het leeftijdsverschil was té groot, was mijn verklaring. Maar dat heeft er niets mee te maken, weet ik nu. We leefden in een andere wereld, in een andere realiteit.
Mijn vader was blijven hangen in de gruwel van de oorlog. Dat zal niet gemakkelijk geweest zijn: opgroeien, puberen tijdens de tweede wereldoorlog, geen toekomst zien, alleen oorlog om je heen.
Ik had mijn eigen oorlog: ook ik zag geen toekomst als puber. Ik moest me aanpassen aan wat jij wou en dat was best lastig voor mij.
Ik wist toen nog niet dat ik hoogsensitief was. Ik wist toen nog niet dat ik mezelf kon beschermen. Ik wist toen nog niet dat ik ooit mijn eigen keuzes zou maken. Ik wist toen nog niet dat ik van binnen dezelfde Hilde kon blijven, dat aanpassen alleen aan de buitenkant gebeurt.
Het was over-leven, leven over de jaren heen waarin ik het nog niet alleen kon, waarin ik het nog niet kon inrichten zoals ik het nodig had.
Ik denk dat ik een braaf kind was. Ik stak me vaak weg, bang voor je verhalen, bang voor je uithalen.
Die laatste dagen van jouw leven.
Ik ben nog even op bezoek geweest.
Van die grote, boze, bazige vader bleef niet veel meer over.
Je was mager, moegstreden.
Ik ben nog even op bezoek geweest.
Van die grote, boze, bazige vader bleef niet veel meer over.
Je was mager, moegstreden.
Je hief nog even je hand op,
Om afscheid te nemen?
Om te zeggen ‘het ga je goed’?
Of was het om te zeggen ‘ik ben hier weg, het is genoeg geweest’?
Om afscheid te nemen?
Om te zeggen ‘het ga je goed’?
Of was het om te zeggen ‘ik ben hier weg, het is genoeg geweest’?
Het maakt niet veel uit. Ik heb afscheid genomen van mijn vader. Van wie je was als vader, als grootvader, als overgrootvader.
Die twee laatste gingen je veel beter af. Je was een heel ander mens. Je was veel toleranter. Alle oude pijn en verhalen verdwenen. Ik denk niet dat je aan je kleinkinderen ooit iets verteld hebt over die oorlog. Je genoot van de speelsheid en vrolijkheid die kleine kinderen meebrengen. Je wou vooral de beste opa zijn die ze hadden. En ik denk dat je daar vrij goed in geslaagd bent.
Je was mens, een beetje speciaal. En ooit wenste ik – heel vurig zelfs – dat je anders was, dat ik een andere vader had.
En nu weet ik: het was goed zo. We hebben elkaar niet begrepen en toch was het goed.
Jij hebt je leven geleefd en je strijd gestreden. Ik ga hier verder.
Het voelt eenzaam, zo, zonder ouders. Hoewel we nooit veel contact hadden en échte verbinding was er helemaal niet. En toch voelt het eenzaam, alleen.
Niemand voelt hoe ik je ervaren heb, hoe ik je herinner. Ik, zijnde hoogsensitief, weet nu waarom dingen zo lang bleven hangen. Het was net omdat ik hoogsensitief ben, omdat ik niet wist dat ik tijd nodig had om iets te verwerken, omdat ik niet wist dat ik voor mezelf kon zorgen, omdat ik niet wist hoe ik gebeurtenissen een plaats kon geven.
Net zoals jij een plaats hebt in mijn leven. En ik beslis hoe groot ik die plaats maak. Ik beslis hoeveel invloed jij op mij mag hebben. Ik beslis welke herinneringen ik overhoud.
Ik beslis, op mijn manier, hoe ik omga met afscheid en rouw. En waar het me té veel in de weg zit, stel ik een grens. Ik heb geleerd grenzen te stellen. Ik neem rust.
Ik laat het verleden waar het hoort, kom op adem om van daaruit verder te gaan.
Nog even terugkijken: wat geweest is, is geweest. Wat gebeurd is, is gebeurd.
Wil jij ook meer regie over je leven en leren hoe je omgaat met het stellen van grenzen bij grote emotionele uitdagingen én dagdagelijkse situaties? In mijn gratis e-book over grenzen stellen help ik je op weg. Je kunt het hier downloaden. Of neem contact op.
Wil jij ook meer regie over je leven en leren hoe je omgaat met het stellen van grenzen bij grote emotionele uitdagingen én dagdagelijkse situaties? In mijn gratis e-book over grenzen stellen help ik je op weg. Je kunt het hier downloaden. Of neem contact op.
Herken deel vd situatie vroeger.
Herken dat rare gevoel dat je nu alleen bent´. Lang geleden bij mij Ik was toen ineens de oudste in onze familie..
Denk er tegenwoordig weer meer en meer aan.... vooral aan mijn mama.
Hoe sterk ben jij.
❤️
Schrijven helpt mij om dingen te ordenen en te plaatsen, en dat is dan schrijven met pen en papier. En dat rare gevoel zal nog wel even blijven.
Ik denk dat het goed is zoals het is, en dat helpt mij enorm.