Mijn vader was een vreemde man voor mij. Ik had altijd het gevoel dat we elkaar niet begrepen. Het leeftijdsverschil was té groot, was mijn verklaring. Maar dat heeft er niets mee te maken, weet ik nu. We leefden in een andere wereld, in een andere realiteit.
Mijn vader was blijven hangen in de gruwel van de oorlog. Dat zal niet gemakkelijk geweest zijn: opgroeien, puberen tijdens de tweede wereldoorlog, geen toekomst zien, alleen oorlog om je heen.
Ik had mijn eigen oorlog: ook ik zag geen toekomst als puber. Ik moest me aanpassen aan wat jij wou en dat was best lastig voor mij.
Ik wist toen nog niet dat ik hoogsensitief was. Ik wist toen nog niet dat ik mezelf kon beschermen. Ik wist toen nog niet dat ik ooit mijn eigen keuzes zou maken. Ik wist toen nog niet dat ik van binnen dezelfde Hilde kon blijven, dat aanpassen alleen aan de buitenkant gebeurt.
Het was over-leven, leven over de jaren heen waarin ik het nog niet alleen kon, waarin ik het nog niet kon inrichten zoals ik het nodig had.
Ik denk dat ik een braaf kind was. Ik stak me vaak weg, bang voor je verhalen, bang voor je uithalen.
Die laatste dagen van jouw leven.
Ik ben nog even op bezoek geweest.
Van die grote, boze, bazige vader bleef niet veel meer over.
Je was mager, moegstreden.
Ik ben nog even op bezoek geweest.
Van die grote, boze, bazige vader bleef niet veel meer over.
Je was mager, moegstreden.
Je hief nog even je hand op,
Om afscheid te nemen?
Om te zeggen ‘het ga je goed’?
Of was het om te zeggen ‘ik ben hier weg, het is genoeg geweest’?
Om afscheid te nemen?
Om te zeggen ‘het ga je goed’?
Of was het om te zeggen ‘ik ben hier weg, het is genoeg geweest’?
Het maakt niet veel uit. Ik heb afscheid genomen van mijn vader. Van wie je was als vader, als grootvader, als overgrootvader.
Die twee laatste gingen je veel beter af. Je was een heel ander mens. Je was veel toleranter. Alle oude pijn en verhalen verdwenen. Ik denk niet dat je aan je kleinkinderen ooit iets verteld hebt over die oorlog. Je genoot van de speelsheid en vrolijkheid die kleine kinderen meebrengen. Je wou vooral de beste opa zijn die ze hadden. En ik denk dat je daar vrij goed in geslaagd bent.
Je was mens, een beetje speciaal. En ooit wenste ik – heel vurig zelfs – dat je anders was, dat ik een andere vader had.
En nu weet ik: het was goed zo. We hebben elkaar niet begrepen en toch was het goed.
Jij hebt je leven geleefd en je strijd gestreden. Ik ga hier verder.
Het voelt eenzaam, zo, zonder ouders. Hoewel we nooit veel contact hadden en échte verbinding was er helemaal niet. En toch voelt het eenzaam, alleen.
Niemand voelt hoe ik je ervaren heb, hoe ik je herinner. Ik, zijnde hoogsensitief, weet nu waarom dingen zo lang bleven hangen. Het was net omdat ik hoogsensitief ben, omdat ik niet wist dat ik tijd nodig had om iets te verwerken, omdat ik niet wist dat ik voor mezelf kon zorgen, omdat ik niet wist hoe ik gebeurtenissen een plaats kon geven.
Net zoals jij een plaats hebt in mijn leven. En ik beslis hoe groot ik die plaats maak. Ik beslis hoeveel invloed jij op mij mag hebben. Ik beslis welke herinneringen ik overhoud.
Ik beslis, op mijn manier, hoe ik omga met afscheid en rouw. En waar het me té veel in de weg zit, stel ik een grens. Ik heb geleerd grenzen te stellen. Ik neem rust.
Ik laat het verleden waar het hoort, kom op adem om van daaruit verder te gaan.
Nog even terugkijken: wat geweest is, is geweest. Wat gebeurd is, is gebeurd.
Wil jij ook meer regie over je leven en leren hoe je omgaat met het stellen van grenzen bij grote emotionele uitdagingen én dagdagelijkse situaties? In mijn gratis e-book over grenzen stellen help ik je op weg. Je kunt het hier downloaden. Of neem contact op.
Wil jij ook meer regie over je leven en leren hoe je omgaat met het stellen van grenzen bij grote emotionele uitdagingen én dagdagelijkse situaties? In mijn gratis e-book over grenzen stellen help ik je op weg. Je kunt het hier downloaden. Of neem contact op.
Afscheid nemen, niemand kan er onderuit. Het maakt onderdeel uit van het leven en vroeg of laat word je ermee geconfronteerd.
Soms zijn het kleine dingen zoals je favoriete jeans die tot op de draad versleten is of andere spullen in je huis die je wegdoet omdat ze in de weg staan, of uit de mode zijn.
Daar kan je vlug overheen komen, misschien is er wat twijfel, maar op een dag ben je zover en gaan die spullen weg.
Soms hangt er meer emotie rond zoals het afscheid nemen van een relatie die niet meer klopt bij jou, een huisdier dat er niet meer is, je werk, je gezondheid en je lichaam die het niet meer doen of het overlijden van een naaste.
Dan is het goed om jezelf een periode van rouw te gunnen.
Daar kan je vlug overheen komen, misschien is er wat twijfel, maar op een dag ben je zover en gaan die spullen weg.
Soms hangt er meer emotie rond zoals het afscheid nemen van een relatie die niet meer klopt bij jou, een huisdier dat er niet meer is, je werk, je gezondheid en je lichaam die het niet meer doen of het overlijden van een naaste.
Dan is het goed om jezelf een periode van rouw te gunnen.
Rouwen is heel individueel en daardoor best eenzaam. Iedereen doet het op zijn manier en niemand heeft een gouden recept dat je vlug weer op de been helpt.
Het vraagt tijd, aandacht, bewustzijn.
Er is tijd nodig om het verlies te vatten, om goed te beseffen wat er aan de hand is. Er is een nieuwe werkelijkheid, anders dan voorheen, waarin iets of iemand ontbreekt en dat doet pijn.
Mijn kleine kantjes komen om de hoek kijken: controle willen houden, perfectionisme. Nu kan het even niet: loslaten en vertrouwen dat het goed komt.
Mijn kleine kantjes komen om de hoek kijken: controle willen houden, perfectionisme. Nu kan het even niet: loslaten en vertrouwen dat het goed komt.
Mezelf in vraag stellen: wat kan ik hieruit leren, hoe kan ik hier mee verder gaan.
Rouw is stress, het is een aanslag op mijn lichaam en geest, en mijn energie is uit balans.
Het is vaak vechten, vechten tegen jezelf, vechten tegen het verdriet dat niet vermindert, vechten tegen de oneerlijke gebeurtenissen die ons in het leven overkomen. Het is ook verdriet omarmen, kwaad worden.
En uiteindelijk komt er aanvaarding, kan je de draad weer opnemen en verder gaan.
Men zegt wel : tijd heelt alle wonden. Maar dat klopt niet. Wonden helen moet je zelf doen. Tijd zal de pijn verzachten omdat er nieuwe ervaringen komen en de pijn naar de achtergrond verglijdt. Maar bij elk nieuw afscheid zal deze pijn terug de kop op steken als je er niet mee leert om te gaan.
We spreken niet voor niets over rouwverwerking. Werken, ja dat is het. Werken aan mezelf. Hier wordt ik geconfronteerd met mijzelf, met mijn eigen zijn, met existentiële vragen:
Wat doe ik hier eigenlijk?
Wat is de zin van het leven?
Wat heb ik hier te doen?
Hoe wil ik verder gaan?
Rouw leert me om te relativeren. Waar maak ik me druk om? Als ik grote obstakels in dit licht bekijk, lijken ze ineens een stuk kleiner. Voor de tijd dat we hier rondlopen op deze aardbol, zal ik me daar nog druk om maken?
Uiteindelijk zal verdriet plaats maken voor dankbaarheid om wat geweest is. Herinneringen worden gekoesterd.
Je gaat verder met wat er wel nog is.
En je kan terug ruimte maken voor nieuwe dingen.
