Ken je dat gevoel van anders zijn, zonder te weten waarom?
Je bent heel gevoelig voor prikkels zoals geluid of geuren, je reageert sterker dan anderen en je hebt veel tijd nodig om alles wat doorheen de dag op je afkomt te verwerken.
Dat gevoel van anders zijn kan je belemmeren en frustreren.
En dan... vind je een term die alles verklaart: hoogsensitiviteit (HSP).
Het voelt een beetje als thuiskomen. Plotseling heeft je 'anders zijn' een naam. Je hebt een aha-moment en je begint aan een ontdekkingsreis. Je leest boeken, vindt online artikelen en beseft dat er veel meer over bekend is dan je dacht. Er is zelfs wetenschappelijk onderzoek!
Wat een opluchting om te weten dat je niet alleen bent. Maar liefst 20% van de bevolking is hoogsensitief.
Jij krijgt inzicht in hoe je functioneert en wat je precies nodig hebt, maar de mensen om je heen lijken je nog steeds niet te begrijpen. En ze voelen daar vaak ook geen behoefte toe.
Dat is waar het vaak misgaat. Zodra jij je hoogsensitiviteit omarmt en leert ermee om te gaan, verwacht je onbewust dat anderen je zullen begrijpen. En dat is niet het geval.
Dat betekent dat het jouw taak is om te communiceren wat je nodig hebt. Het is aan jou om je grenzen duidelijk te maken, je behoeften te verwoorden en de tijd voor jezelf te claimen.
Dit is een belangrijke, maar vaak moeilijke stap. Ben jij klaar om die stap te zetten?
De reis naar zelfbegrip is prachtig. Maar de volgende stap is nog belangrijker: de reis naar begrip van anderen en het creëren van de ruimte die je nodig hebt.
Hoe vaak zeg jij "ja" terwijl je diep vanbinnen eigenlijk "nee" voelt?
Voor velen van ons voelt het lastig om onze grenzen aan te geven en nee te zeggen.
Je wilt niemand teleur stellen, bent bang dat je egoïstisch overkomt, je wilt niemand tekort doen ...
En eigenlijk is het net het tegenovergestelde: door je grenzen aan te geven weten anderen precies wat ze aan jou hebben, wat ze van jou mogen verwachten en dat maakt omgaan met jou veel gemakkelijker.
Grenzen zijn geen muren die je optrekt om anderen buiten te houden. Het zijn eerder zachte lijnen die je tekent om jezelf te beschermen en voor jezelf te zorgen. Je geeft aan: dit heb ik nu niet nodig.
Elke keer dat je "nee" zegt tegen iets wat niet goed voelt, zeg je "ja" tegen jezelf. En daar ontstaat vrijheid. Je geeft jezelf de vrijheid om je mening te uiten. Je geeft jezelf de vrijheid om je energie te besteden aan wat jou voedt. Je gunt jezelf de vrijheid om keuzes te maken die kloppen voor jou, die kloppen met wie jij bent.
Grenzen zorgen ervoor dat je niet overspoeld raakt, maar ruimte houdt om te doen wat wel goed voelt. Grenzen geven je zo een veilige basis.
Ook binnen relaties is het stellen van grenzen heel belangrijk. Als je duidelijk laat zien wie je bent en wat je nodig hebt, creëer je een eerlijke en oprechte verbinding. En maak je voor jezelf een ruimte waarbinnen je je veilig voelt.
Vrijheid begint van binnen, in jezelf. En dat kan je mede creëren door je grenzen aan te geven en een ander uit te nodigen om hetzelfde te doen.
Mijn vader was een vreemde man voor mij. Ik had altijd het gevoel dat we elkaar niet begrepen. Het leeftijdsverschil was té groot, was mijn verklaring. Maar dat heeft er niets mee te maken, weet ik nu. We leefden in een andere wereld, in een andere realiteit.
Mijn vader was blijven hangen in de gruwel van de oorlog. Dat zal niet gemakkelijk geweest zijn: opgroeien, puberen tijdens de tweede wereldoorlog, geen toekomst zien, alleen oorlog om je heen.
Ik had mijn eigen oorlog: ook ik zag geen toekomst als puber. Ik moest me aanpassen aan wat jij wou en dat was best lastig voor mij.
Ik wist toen nog niet dat ik hoogsensitief was. Ik wist toen nog niet dat ik mezelf kon beschermen. Ik wist toen nog niet dat ik ooit mijn eigen keuzes zou maken. Ik wist toen nog niet dat ik van binnen dezelfde Hilde kon blijven, dat aanpassen alleen aan de buitenkant gebeurt.
Het was over-leven, leven over de jaren heen waarin ik het nog niet alleen kon, waarin ik het nog niet kon inrichten zoals ik het nodig had.
Ik denk dat ik een braaf kind was. Ik stak me vaak weg, bang voor je verhalen, bang voor je uithalen.
Die laatste dagen van jouw leven.
Ik ben nog even op bezoek geweest.
Van die grote, boze, bazige vader bleef niet veel meer over.
Je was mager, moegstreden.
Ik ben nog even op bezoek geweest.
Van die grote, boze, bazige vader bleef niet veel meer over.
Je was mager, moegstreden.
Je hief nog even je hand op,
Om afscheid te nemen?
Om te zeggen ‘het ga je goed’?
Of was het om te zeggen ‘ik ben hier weg, het is genoeg geweest’?
Om afscheid te nemen?
Om te zeggen ‘het ga je goed’?
Of was het om te zeggen ‘ik ben hier weg, het is genoeg geweest’?
Het maakt niet veel uit. Ik heb afscheid genomen van mijn vader. Van wie je was als vader, als grootvader, als overgrootvader.
Die twee laatste gingen je veel beter af. Je was een heel ander mens. Je was veel toleranter. Alle oude pijn en verhalen verdwenen. Ik denk niet dat je aan je kleinkinderen ooit iets verteld hebt over die oorlog. Je genoot van de speelsheid en vrolijkheid die kleine kinderen meebrengen. Je wou vooral de beste opa zijn die ze hadden. En ik denk dat je daar vrij goed in geslaagd bent.
Je was mens, een beetje speciaal. En ooit wenste ik – heel vurig zelfs – dat je anders was, dat ik een andere vader had.
En nu weet ik: het was goed zo. We hebben elkaar niet begrepen en toch was het goed.
Jij hebt je leven geleefd en je strijd gestreden. Ik ga hier verder.
Het voelt eenzaam, zo, zonder ouders. Hoewel we nooit veel contact hadden en échte verbinding was er helemaal niet. En toch voelt het eenzaam, alleen.
Niemand voelt hoe ik je ervaren heb, hoe ik je herinner. Ik, zijnde hoogsensitief, weet nu waarom dingen zo lang bleven hangen. Het was net omdat ik hoogsensitief ben, omdat ik niet wist dat ik tijd nodig had om iets te verwerken, omdat ik niet wist dat ik voor mezelf kon zorgen, omdat ik niet wist hoe ik gebeurtenissen een plaats kon geven.
Net zoals jij een plaats hebt in mijn leven. En ik beslis hoe groot ik die plaats maak. Ik beslis hoeveel invloed jij op mij mag hebben. Ik beslis welke herinneringen ik overhoud.
Ik beslis, op mijn manier, hoe ik omga met afscheid en rouw. En waar het me té veel in de weg zit, stel ik een grens. Ik heb geleerd grenzen te stellen. Ik neem rust.
Ik laat het verleden waar het hoort, kom op adem om van daaruit verder te gaan.
Nog even terugkijken: wat geweest is, is geweest. Wat gebeurd is, is gebeurd.
Wil jij ook meer regie over je leven en leren hoe je omgaat met het stellen van grenzen bij grote emotionele uitdagingen én dagdagelijkse situaties? In mijn gratis e-book over grenzen stellen help ik je op weg. Je kunt het hier downloaden. Of neem contact op.
Wil jij ook meer regie over je leven en leren hoe je omgaat met het stellen van grenzen bij grote emotionele uitdagingen én dagdagelijkse situaties? In mijn gratis e-book over grenzen stellen help ik je op weg. Je kunt het hier downloaden. Of neem contact op.
Beelden werken veel sterker dan woorden. Om je dromen te verwezenlijken kan het helpen om daar een beeld van te maken. Je maakt een droombord en zet dat ergens waar je er elke dag naar moet kijken. Een droombord is eigenlijk een collage die je maakt met foto's, artikels, teksten, ... van wat je wil bereiken. Het gaat enkel om persoonlijke wensen, wat je voor jezelf wil, niet wat je voor iemand anders wil.
Dat kan van alles zijn bijvoorbeeld een reis die je wil maken, een professioneel doel dat je wil bereiken, iets nieuws dat je wil aanleren. Je kan letterlijk een bord gaan kopen en dat vol kleven met wat je in tijdschriften vindt of met zelf geschreven teksten en tekeningen. Je kan ook online een droombord maken. Zo maakte ik onlangs een achtergrond voor mijn laptop met het gratis programma canva.
Telkens ik mijn pc opstart zie ik de beelden die me eraan herinneren dat ik iets wil bereiken, dat ik daarvoor stappen moet ondernemen. Persoonlijk vind ik een fysiek bord beter. Het kost meer moeite om op zoek te gaan naar beelden in tijdschriften, maar dat is tijd dat je focust op wat je wil. Dat helpt al een stukje op weg.
Telkens ik mijn pc opstart zie ik de beelden die me eraan herinneren dat ik iets wil bereiken, dat ik daarvoor stappen moet ondernemen. Persoonlijk vind ik een fysiek bord beter. Het kost meer moeite om op zoek te gaan naar beelden in tijdschriften, maar dat is tijd dat je focust op wat je wil. Dat helpt al een stukje op weg.
Zorg dat er enkel positieve zaken op je bord staan, dingen die je wil bereiken in een tijdsspanne van 6 maanden à 1 jaar. Je moet het ook regelmatig zien anders heb je er geen effect van. Plaats het bijvoorbeeld op de ontbijttafel, zo zie je elke ochtend waar je naartoe wilt werken.
Het kan dat een bord zijn betekenis verliest omdat omstandigheden veranderd zijn. Dan maak je gewoon een nieuw bord. Na een jaar kan je het best je bord vernieuwen, ook al zijn je wensen nog niet gerealiseerd. Nieuwe beelden zullen je droom een nieuw elan geven.
Onze zwarte kater Mautje pikkelt rond op 3 pootjes. Een paar jaar geleden liep hij een complexe breuk op, zijn pootje was niet meer te redden. We wilden hem nog een kans geven en kozen voor amputatie i.p.v. Inslapen. Mautje laat het niet aan zijn hart komen. Al is hij dan wel een beetje kalmer geworden, het blijft nog altijd een half-wilde kat die alleen zijn goesting doet. Ik heb niet de indruk dat hij wat geleerd heeft uit zijn accident. Of misschien heeft hij geleerd om van elk moment te genieten en zo veel mogelijk zijn zin te doen. Als hij nog eens zo'n ongeluk heeft dan is het gedaan. Op 2 pootjes kan hij niet verder. Daar staat Mautje niet bij stil. Onze dierenarts wijst ons erop dat we te veel kijken naar wat er niet meer is in plaats van naar wat hij wel kan.
We kijken vanuit ons eigen kader: een kat heeft 4 poten en als dat niet zo is, dan is er iets mis. Maar voor Mautje is er niet veel veranderd. Hij heeft wat moeten oefenen na de operatie maar hij loopt rond, springt op muurtjes en daken en maakt ruzie met elke andere kat die in de buurt komt. We zijn zo vaak op zoek naar perfectie: de perfecte outfit, de perfecte partner, het perfecte menu, ... Alleen het allerbeste is goed genoeg.
Ik betrap mezelf ook vaak op die drang naar perfectionisme. Nochtans weet ik maar al te goed dat perfectie niet bestaat. Er naar streven leidt alleen maar tot stress en is één van de oorzaken van burn-out. Perfectie wordt met de paplepel ingegeven: goed presteren op school, goede cijfers halen, een mooi rapport meebrengen naar huis, dat werd beloond. Rond of onder het klasgemiddelde zitten was een reden tot paniek. Daarnaast moest je ook nog eens uitblinken met een hobby, sport, muziek, ... Om het even wat maar als je nergens in kon uitblinken, zag de toekomst er niet goed uit voor jou.
De drang naar perfectie is gebaseerd op negatieve emoties: angst voor uitsluiting, eenzaamheid, uitzichtloosheid,... en een denkkader dat aangeleerd is. Het goede nieuws is: wat aangeleerd is kan je ook terug afleren. Het vraagt herhaling en oefening maar het is mogelijk om te zien dat goed vaak gewoon goed genoeg is. Ik neem mijn kat op schoot en geniet van zijn warmte, hij is en blijft mijn Mautje. En hij toont mij elke dag dat perfect zijn niet hoeft!
