Afscheid, verlies en rouw

Afscheid nemen, niemand kan er onderuit. Het maakt onderdeel uit van het leven en vroeg of laat word je ermee geconfronteerd.

Soms zijn het kleine dingen zoals je favoriete jeans die tot op de draad versleten is of andere spullen in je huis die je wegdoet omdat ze in de weg staan, of uit de mode zijn.

Daar kan je vlug overheen komen, misschien is er wat twijfel, maar op een dag ben je zover en gaan die spullen weg.

Soms hangt er meer emotie rond zoals het afscheid nemen van een relatie die niet meer klopt bij jou, een huisdier dat er niet meer is, je werk, je gezondheid en je lichaam die het niet meer doen of het overlijden van een naaste.

Dan is het goed om jezelf een periode van rouw te gunnen.

Rouwen is heel individueel en daardoor best eenzaam. Iedereen doe het op zijn manier en niemand heeft een gouden recept dat je vlug weer op de been helpt.

Het vraagt tijd, aandacht, bewustzijn.

Er is tijd nodig om het verlies te vatten, om goed te beseffen wat er aan de hand is.  Er is een nieuwe werkelijkheid, anders dan voorheen, waarin iets of iemand ontbreekt en dat doet pijn. 
Mijn kleine kantjes komen om de hoek kijken: controle willen houden, perfectionisme.  Nu kan het even niet: loslaten en vertrouwen dat het goed komt.

Mezelf in vraag stellen: wat kan ik hieruit leren, hoe kan ik hier mee verder gaan. 

Rouw is stress, het is een aanslag op mijn lichaam en geest, en mijn energie is uit balans. 

Het is vaak vechten, vechten tegen jezelf, vechten tegen het verdriet dat niet vermindert, vechten tegen de oneerlijke gebeurtenissen die ons in het leven overkomen. Het is ook verdriet omarmen, kwaad worden.

En uiteindelijk komt er aanvaarding, kan je de draad weer opnemen en verder gaan.

Men zegt wel : tijd heelt alle wonden.  Maar dat klopt niet.  Wonden helen moet je zelf doen.  Tijd zal de pijn verzachten omdat er nieuwe ervaringen komen en de pijn naar de achtergrond verglijdt.  Maar bij elk nieuw afscheid zal deze pijn terug de kop op steken als je er niet mee leert om te gaan.

We spreken niet voor niets over rouwverwerking.  Werken, ja dat is het.  Werkenaan mezelf.  Hier wordt ik geconfronteerd met mijzelf, met mijn eigen zijn, met existentiële vragen:

Wat doe ik hier eigenlijk?

Wat is de zin van het leven?

Wat heb ik hier te doen?

Hoe wil ik verder gaan?

Rouw leert me om te relativeren.  Waar maak ik me druk om?  Als ik grote obstakels in dit licht bekijk, lijken ze ineens een stuk kleiner.  Voor de tijd dat we hier rondlopen op deze aardbol, zal ik me daar nog druk om maken?

Uiteindelijk zal verdriet plaats maken voor dankbaarheid om wat geweest is. Herinneringen worden gekoesterd.

Je gaat verder met wat er wel nog is.

En je kan terug ruimte maken voor nieuwe dingen.